Basketbolumuz sonunda dibi gördü. İki ezeli rakibin karşılaştığı final serisi tamamlanamadan sona erdi.

Zaten ortada basketbol falan yoktu. Hısmını baskı altına alma çabaları, laf atmalar, küçük düşürmeler, saygı duymamalar, taraftarına şirin gözükmeler, bağırmalar, çağırmalar, taşlamalar, parmak sallamalar, alenen küfür etmeler içerisinde 'unutulmaz' bir seriydi yaşanan…

Ve belki de bitmesi gerektiği gibi bitti bu seri. Basketbol olmadan.

Her seferinde acaba bir şeyleri değiştirebilir miyiz diye düşünüyorum ama bu kez fikrim çok net. Çünkü böyle geldi ve böyle gidecek. Artık hiçbir şey değişmeyecek ve biri sahada yaşamını yitirene dek aynı şeyleri yaşayacağız.

Öyle bir ortam oluştu ki yaşanan her şey mübahmış gibi kanıksanmış durumda.

Yöneticinin tribünde yumruklanması normal…

Sahaya elde ne varsa atmak normal…

Ana avrat küfür etmek normal…

‘Seni orada çalıştırmayız’ demek normal…

‘Artık buralarda yazı yazamazsın’ demek normal…

Rakip takım bençine çullanmak normal…

Polis eşliğinde şapkalar takarak soyunma odasına gitmek normal…

Otobüsü taşlamak normal…

Ne olursa olsun saygı duyman gereken bir antrenörü hedef göstermek normal…

Üst üste açıklamalarla arkandaki kitleyi doldurmak normal…

Rakibe saygının zerresini ortaya koymamak normal…

Sorarlarsa, 'e onlar da şöyle yaptı' demek normal…

Bitarafsan bertaraf olacaksın diye masaya yumruğunu vurmak normal…

Herkes sütten çıkma ak kaşık.

Tek doğru sizsiniz.

Sizden başka herkes yanlış, herkes suçlu.

Beyler…

İçine ettiniz basketbolun. Elinize sağlık.

Bir çuval inciri berbat ettiniz.

Bir gün biri sahada yaşamını yitirdiği zaman belki koyarsınız şapkanızı önünüze…

Ondan bile şüpheliyim ya…

Güzelim basketbolu da kendi emellerinize alet ettiniz.

Hala o böyle yaptı, ben böyle yaptım diye konuşun durun siz.

Daha çok sözcük var sarfedilmesi gereken… Hele yurtdışındaki 'ezeli rekabetleri' izlerken… Ama kaldırmıyor midem artık.

Cenaze ortada… Var mı kaldıracak olan?

CAN İŞBAKAN