Kadın Basketbol Milli Takımımızın faaliyete başladığı 1964 yılından bu yana birçok şey değişti basketbolda ve basketbolumuzda. Ancak kurulduğu günden bugüne değin -Bir dönem kesintiye uğrasa da- hep üzerine koyarak devam etti kadın basketbolumuz yoluna. 2005 yılı kadın basketbolumuz için bir milat kabul edilebilir. O yıl ev sahibi kontenjanıyla ilk kez katıldığımız Avrupa Şampiyonası bizler için bir dönüm noktası oldu.
Geçen 11 yıllık sürede büyük şampiyonaların adeta gediklisi haline geldik ve bu yıllara iki de olimpiyat çeyrek finali eklemeyi başardık. Bu satırları henüz maçın ilk yarısı sona ermişken yazıyorum, bu yüzden basketbolda gerçek bir ekol olan İspanya’yı geçip adımızı yarı finale yazdırıp yazdıramadığımızı bilmiyorum. Çok fazla da bir önemi yok açıkçası benim açımdan neticenin. Tıpkı oynadığımız diğer maçlarda olduğu gibi bu maçın da ilk devresinde tüm benliğini ortaya koyan, kazanmak için elinden gelen her şeyi yapan, savaşan, mücadele eden bir milli takım var sahada. Ve ben bu mücadeleyle, bu mücadelenin sahipleriyle gurur duyuyorum. Yarı finale yükselmeleri ya da valizleri toplayıp yarın ülkeye dönmeleri bu duygumda zerrece farklılık yaratmayacak bunu biliyorum.
Bu takım artık bu seviyelerin takımıdır. Bu arenalarda sürekli var olmak en az madalyalar kadar kıymetlidir. Ve bu süreklik elbet madalyayla, madalyalarla taçlanacaktır. Belki bu yıl belki dört yıl sonra ama mutlaka.
Alınacak sonuçtan bağımsız olarak söylemek istiyorum; ben şahsım adına bu takımla gurur duyuyorum, sahadaki duruşlarını, mücadelelerini, pes etmeyen anlayışlarını ayakta alkışlıyorum. Tebrikler potanın perileri, bu peri masalına bizleri de ortak ettiğiniz için.
Kadın basketbolu bu ülkenin aydınlık yüzüdür…
S.Serdar Gürel
