Yeni Zelanda’nın kazanmasıyla, bir anlamda formalite maçı olmuştu. Bana göre grupta 2. ya da 4. olmak, çaprazdan Avustralya, Litvanya ya da Slovenya ile eşleşmek fark etmiyordu.
Ama kazanarak grubu bitirmek ritmimizin devam etmesi ve moral açısından önemliydi.
Kazanmak zorunda olmasaydık böyle oynayabilir miydik bilmiyorum ama, stressiz bir milli takım, Dünya Kupası’ndaki en iyi hücum performansını sergiledi. 22 asit, 10 fast-break sayısı (ki bu bizim için çok önemli), 80’li sayılara yaklaşmak bu turnuvadaki en rahat galibiyeti almamızı sağladı.
Avrupa takımlarına göre Orta Amerika, Afrika takımlarına karşı daha iyi oynuyoruz. Hücumda bireysel oynamaları, savunmada yeteri kadar sert olamalaları, işimize geliyor.
Galibiyetin yanı sıra ilk dört maç çok yıpranan Sinan Güler, Ömer Aşık ve Emir’in yanı sıra oyun kurucularımızı da dinlendirme fırsatı bulmamız önemliydi. İkinci tura hem moralli, hem de çok hırpalanmadan gidiyoruz.
Gerçek bir skorerimiz yok ama her maç bir iki kişi çıkıp sivriliyor. Son iki maç Kerem Gönlüm’ün eski günlerine dönmesi önemliydi. Furkan ilk kez katkı yaptı. Oğuz 9’da 7 ile 15 sayı attı.
18 yaşındaki Cedi dün Kopponen’i savunduktan sonra dün de NBA yıldızı Garcia karşısında çok iyi durdu. Hücumda da gözü kara. Atışı buldu mu gözünü kırpmadan topu potaya gönderiyor.
Turnuvanın en çok gelişim gösteren ismi ise Emir Preldziç. Nazar değmesin, son derece olgunlaşmış. Fenerbahçe’de bu sezon dahil, fazlasıyla tercih hatası yapan, çabuk oynamakla acele etmek arasındaki farkı kavrayamayan, en önemlisi istikrar yakalayamayan Emir, milli takımda soğukkanlı, ne yaptığını bilen, hücumda en doğru tercihi yapan bir yıldız gibi oynadı şu ana kadar.
Rakibimiz Avustralya oldu. 2006’da yenmiştik. Böyle oynarsak kazanmamamız için hiçbir neden yok. İyi savunma yapacağımızı biliyorum. Yeter ki hücumda biraz kolay sayı bulalım, set tempomuzu artıralım.
Son iki gündür stres dozu had safhaya ulaşmış maçlardan sonra dünkü gibi rahat bir karşılaşma seyretmek keyif vericiydi.
