F. Bahçe Ülker Sports Arena’nın açılışını televizyondan izlerken duygusallaştım: “Aziz Yıldırım’ın bu gece burada olmasını sağlayacak bir çözüm bulunamaz mıydı acaba” diye düşündüm… I-ıh! Ceza İnfaz Yasası’na göre böyle bir şey olası değildi. Zorladım koşulları: “Acaba” dedim kendi kendime, “açılış günü aylar öncesinden belli olan bu eser için özel bir izin çıkartılabilir miydi?” Ya da belki, ‘Haberal Yasası’nın içine bu özel durum da eklenebilir ve Yıldırım’a bu gece için izin verilebilirdi…
Biliyorsunuz: Ergenekon suçlamasıyla tutuklu bulunan CHP Milletvekili Mehmet Haberal’ın, hasta olan annesini ziyaret edebilmesi için bir yasa hazırlanıyordu. Sonucu ne oldu pek bilemiyorum, ama bu iyi niyetli girişimin bir benzerini Meclis, milyonların sevgilisi Aziz Yıldırım için de yapsa fena mı olurdu? Hem böylece… Bu tutukluluk üzerindeki ‘siyasi hesaplaşma’ bulutları da birazcık dağılmış olurdu.
Düşünsenize: Aziz Bey oraya geliyor, alkışlar ve gözyaşları içerisinde kurdeleyi keserek salonun açılışını yapıyor; maçı izlemeye gelen 13 bin Fenerbahçeli dakikalarca onu ayakta alkışlarken o, televizyon başındaki milyonlarca Sarı-Lacivertli ve tarafsız sporsevere selamla sevgilerini el sallayarak iletiyor. Ne bir tek kelime söylüyor ne de söyletiyor… Yalın bir selam. İki damla gözyaşı. Hepsi bu…
Öff! Yazarken içim doldu. Sanırım ben bile gözyaşlarımı tutamazdım bu tabloyu izlerken. Hak etmişti bu adam bunu. Suçlu veya değil. Benim için fark etmez. O iş başka, bu iş başka. Bence… Yıllarını verdiği bu eserin açılışında bulunmayı hak etmişti Aziz Yıldırım…
Tamam! Biliyorum: Eserlerinin açılışına gitmeyi, hasta annelerini ziyaret etmeyi, çocuklarının mezuniyet törenine katılmayı hak eden nice tutuklu ve hükümlü var bu ülkede. Aziz Yıldırım’a böyle bir özel uygulama yapılsa diğerlerinin hakkı yenmiş olurdu. Bu nedenle ben de diyorum ki… Hani yani… Düşlemek yasak değil ki. Bence… Olsa iyi olurdu…
