Dünya Basketbol Şampiyonası başlamadan hemen önce, Millilerimiz Efes Cup ’ta mücadele ederken kenardaki Tanjeviç, adamını kaçıran Ömer Onan’a fırça atıyor. Ömer aynı tonda cevabını veriyor ve işine bakıyor.
Tanjeviç’in siniri geçmiyor. Bir daha fırça atmaya yeltenince araya Kerem giriyor, kendisine su ve havlu verip ortamı rahatlatıyor.
A Milli basketbol takımımız tam bir takım hüviyetine bürünmüş. Tanjeviç ’e rağmen saha içi müdahaleleri kendileri yapıyorlar, inanmışlar ve kenetlenmişler. Seyirci desteği takımı 6.vitese atıyor ve hedefe doğru gidiyorlar.
Milli takımımızın normal şartlarda turnuvayı ilk 6 ’da bitirmesi olası, ayrıca sonraki turlardan gelecek olan takımların gücüne göre madalya şansı da yadsınamayacak kadar yüksek.
Basketbol Federasyonu, açılış seremonisi ‘bulamaç’ından, yayıncılık alt yapısındaki problemlere kadar en kibar şekli ile zayıf bir organizasyona imza atıyor. Devletin tüm maddi ve manevi desteğini arkalarına almalarına rağmen yıllar öncesinden hazırlanılması gereken organizasyon yine son dakikada kotarılmaya çalışılıyor.
Övgüyü de yergiyi de abartan bir yapımız var. 2002 ’den bu yana sponsor reklamları basketbol milli takımımızı mitolojik kahramanlar şekline büründürüyor. Reklam kuşaklarında binlerce saniye onların 12 dev adam oldukları hatta uçabildikleri bile söyleniyor.
Bu kitlesel ‘gazlama’nın ne sponsorlara ne de basketbolcularımıza faydasını henüz göremedik. Aksine sporcular üstünde psikolojik bir baskıdan bile söz edebiliriz.
Ancak bu kez ulusal ölüm-kalım mücadelesi haline getirilmiş bir ortamda başta Tanjeviç ve Turgay Demirel ’e rağmen bu takım tüm baskıyı kendi içinde dağıtıp, sahaya bambaşka bir enerji olarak yansıtıyor.
Sonuç ne olursa olsun sizler bu ülke basketboluna altın çağını yaşatan sporcularsınız. Bizlere düşense sizi mitleştirmeden önce insan olduğunuzu hatırlatmak ve 12 başarılı sporcunun hayata dair, insana dair, spora dair öyküsünü olduğu gibi yansıtmaktır..
