Yanılmışız: ‘Zombiler ölmez’ dedik ama bizim ‘zombi’ler geberip gittiler… Üstelik.. Bence.. Ölümleri korkudan oldu. Serbest atış yüzdeleri bunu gösteriyor. Anlaşlan tüm turnuva boyunca elleri titremiş bizimkilerin. Ortalamaların çok altında kaldılar.
Dışarıdan kolay gözükür serbest atışlar ama eğer yüreğinize biraz korku girerse, en zor atıştır bunlar. Düşünmeye zamanınız vardır ve kötüdür düşünmek. Eğer o çizgiye geldiğinizde ‘Gidiyor galiba bizim Dünya ikinciliği apoleti. Karizmayı çizdireceğiz, rezil olacağız’ şeklinde gözünüzden bir bulut geçerse, top büyür, çember küçülür. Bir santim öne bir santim arkaya gider topunuz. Kaçtıkça korku büyür, korku büyüdükçe atışlar kaçar… Futbol izleyicileri bunları ‘kaçan penaltı’ gibi değerlendirir ve çok kızarlar basketbolculara ama durum farklıdır. Kötü serbest atış yüzdesi ya konsantrasyon eksikliğinden ileri gelir, ya da korkudan. Ulusal takımımızda turnuvaya konsantre olmamış oyuncuları (örneğin Hidayet) bir kenara koyarsak, kaçan serbest atışların büyük bölümü korkudandır. (Diye düşünüyoruz…)
Tamam! Olabilir böyle şeyler. Büyük Britanya’nın size yaptığı ‘kıyak’tan sonra, her ne kadar size ‘zombi’ dediysek de, biliriz ki hepiniz etten kemikten yapılmasınız. Hiç çaktırmasanız bile etkilenirsiniz psikolojik durumlardan ama… Ah be çocuklar! Madem Sırbistan karşısında ortaya koyduğunuz savunma gayreti cebinizdeydi, neden pisi pisine kaybettiğiniz maçlarda onu kullanmak aklınıza gelmedi? Son toplarda şans perisi yanınızda değildi biliyoruz ama (örneğin) 5 saniyede top çıkartamamak neyin nesiydi?
Biz biliyoruz takımın neden bu durumda olduğunu. Yazacağız elbette ama şimdilik şunu bilin. Biz, Hidayet’e hemen teşekkür etmeli ve onu ABD’ye uğurlamalıyız. Turgay Demirel’i ise teşekkür etmeden ‘katran ve tüy’ ile kovmalı, eğer olasıysa, onu Litvanya’da bırakmalıyız…
Ahmet Kurt'un Korku ve Ecel başlıklı yazısını okumak için tıklayınız.
