Anadolu Efes, iki gün ara ile birbirinden gece ile gündüz kadar farklı iki maç oynadı İspanya’da…
İki gün önce 6 eksikle karşısına çıkan Valencia’ya dibe vurduğu son çeyrek performansıyla kaybederken, “kronikleşen” savunma zaafları tavan yapmıştı… Oyuncuların yenilgiyi kabullenmesi, reaksiyon konusundaki duyarsızlık ortaya kötü bir görüntü çıkarmıştı.
İki gün sonra Barcelona deplasmanında ise, Valencia’da yerinde yeller esen motivasyon en üst seviyede, savunmada “NİHAYET” fabrika ayarlarına dönmüş, Barcelona gibi bir rakibe 3 çeyrek boyunca “el üzerinden” attıkları dışında hiç kolay basket şansı tanımadan maça hükmeden bir Efes vardı sahada… Üstüne üstlük ve “en önemlisi” ve ilginci de, yine iki gün önce, “toparlanmalarına bir ay var” imajı bırakan (!) Larkin’in ve takıma geri dönen Singleton’ın maça müthiş başlamalarıydı… Kısacası her ikisine de “küllerinden doğmak” için iki gün yetmiş de artmış bile!.. Hadi Singleton ayağının tozuyla takıma katıldı. Ama Larkin’in iki gün ara ile böylesine farklı bir çizgi tutturması, aradaki motivasyon farkının sebebi sadece Barcelona ile oynuyor olmaları ise bu da garip… Bu seviyede “maç seçme” lüksünüz olmamalı… Ama oluyor demek ki… Sadece Larkin değil, takımdaki diğer tüm unsurlar için de geçerliydi bu durum… Son dönemde aşırı top kaybıyla dikkat çeken Micic bu kez 34 dakika hiç top kaybetmedi… Takım savunması son periyodun ortalarına kadar mükemmele yakındı. Hücumda da top doğru atışı bulana kadar el değiştirdi durdu hep… 3 sayı çizgisinin gerisinden Barcelona’nın 26’da 7’de kalması, Efes’in ise 14/30 isabet bulması da yine oyunun iki yönünde Efes’in koyduğu enerjinin ürünüydü.
Tabii ki inişler çıkışlar olacaktır koca sezonda… Oluyor da… Ve illaki günün sonunda, Play-Off’lar gelip çattığında ayakta kalanlar yola devam edecek… Ama iki gün ara ile birbirinden bu kadar farklı görüntü vermenin bir açıklaması olamaz…
Sonuç itibarıyla Barcelona gibi zor bir deplasmanda kazanmak güzel… Ama uzun vadede istikrar çok daha güzel…
