12 Dev Adam, olimpiyat elemelerinin kapısını aralayacak final maçında Hırvatistan karşısında savunma zaaflarının kurbanı oldu.

Elemelerdeki grup maçlarında önce İzlanda, ardından Bulgaristan ve son olarak da Ukrayna karşısında uzunların ağırlıklı olarak ürettiği formasyonda sorunsuz bir şekilde, beklentilerin çok üzerinde bir hücum performansıyla istediğimizi almıştık.

Ancak bu üç maçta da, hatta İsveç ile oynadığımız yarı final mücadelesinde de savunma sertliğini belli bir seviyeye çıkarmadan, yani “tutarak” değil, “atarak” kazanmıştık. Ve Hırvatistan ile oynayacağımız “büyük maç” gelip çattığında savunmanın belirleyici olacağına vurgu yapmıştık.

Dün Hırvatistan karşısında Devlerimiz’i daha zor bir sınavın beklediği ortadaydı. Hırvatlar’ın işin hücum kısmında, bize ilk dört maçtaki kadar rahat bir hareket alanı bırakmayacağını kestirmek zor değildi. Savunmada da Hezonja-Saric gibi iki müthiş şutöre sahip bir rakibe karşı çok daha tedbirli olmamız gerekiyordu.

Rakibimiz, oyun planı, konsantrasyon ve kararlılık anlamında bize göre bu finale çok daha hazır olduğunu daha ilk dakikalarda hissettirdi. Millilerimiz’de ise farklı skorlarla kazandığımız ilk 4 maçın atmosferi hakimdi. Sahada, özellikle de hücumda istediklerimizi yapamayınca, ikinci çeyrekten itibaren zaten kırılgan olan savunma direnci iyiden iyiye çöktü. Biz hücumda duvara tosladıkça, Hırvatistan, geçiş hücumlarında Hezonja ve Saric’le cezayı kesti. Hırvatlar’ın devşirmesi Jaleen Smith de devreye girince, üçüncü çeyrekteki kovalamacada Furkan’la farkı 6 sayıya kadar çektiysek de arızalı savunmamız ve yine hücumdaki tercih hataları zaten zor olan geri dönüşte önümüze set çekti.  Hırvatistan’a daha devre bitmeden 20 sayı gibi bir “konfor” sununca geri gelmek hiç de kolay değildi. Bu savunma seviyesiyle de mümkün olamazdı, olmadı. İşin özeti, maçın mental ağırlığını kaldıramadık. Bu noktada takımın zorluk seviyesi yüksek bir maça bu derece “hazırlıksız yakalanma” gibi bir lüksü olamaz.

Bu ancak “tedbirsizlikle” açıklanabilir ki bu anlamda da sorumluluk coach Ergin Ataman ve teknik ekibindir… Onlara Hırvatistan’a karşı her şeyin ilk 4 maçta olduğu gibi “toz pembe” olmayacağı, bu kez savunmada çok daha fazla enerji koymaları ve bunu tüm maça yaymaları gerektiği demek ki yeterince dikte edilmemiş… Şimdi kimse kalkıp da bu “ciddiyet” eksikliğini “ama bizde ne Larkin ne de Wilbekin yoktu” diye açıklamaya kalkmasın!..